Ik zorgde voor anderen, niet voor mezelf
Uit eigen ervaring ken ik het gevoel van ambitie, willen groeien, alles willen begrijpen en doorgronden. Ik wil van betekenis zijn. Lange tijd heb ik dat volgehouden op kracht. Ik wil en ik zal. Dan maar iets harder werken, langer doorgaan, nog meer studeren. Tot ik erachter kwam dat mijn groei zou stagneren als ik niet mijn persoonlijke patronen kon aankijken. Alleen op kracht en kunde ging ik het niet redden. Dat inzicht en daarmee aan de slag gaan heeft een groter potentieel geopend dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden.
Ik hou van mensen. Ik ben nieuwsgierig naar mensen. Ik weet niet beter dan dat ik altijd degene was waar mijn vrienden hun verhaal kwamen doen. Ik luisterde vooral. Zij praatten.
Ik ben opgevoed in een liefdevol gezin. Door ziekte in mijn gezin van herkomst heb ik enorme voelsprieten ontwikkeld. Enerzijds een talent, anderzijds een enorme valkuil. Want doordat ik vooral gefocust was op de ander, was ik niet meer bij mijn eigen gevoel en behoeften.
Ik zorgde voor anderen, niet voor mezelf
Op mijn 28e kreeg ik een burn-out, een eerste wake-up call die maakte dat ik met mijn persoonlijke grenzen aan de slag ging en ging onderzoeken wat ik nu echt wilde in mijn werk. En toen ik op mijn 38e afhankelijk van migrainemedicatie bleek te zijn ben ik pas echt diepgaand naar mezelf gaan kijken met coaching en opleiding. Hier maakte ik kennis met mijn patronen en overtuigingen. Ik heb geleerd te "zorgen voor de ander". Hierdoor heb ik sterke voelsprieten ontwikkeld. Enerzijds een groot talent, maar mijn valkuil is dat ik zoveel op mijn omgeving gericht was, dat ik niet meer voelde wat ik en wat mijn lijf nodig had.
Ik moest altijd sterk zijn
Daarnaast heb ik geleerd sterk te zijn en door te gaan. Anderen niet lastig te vallen met mijn behoeften of problemen. Ik ben daardoor een doorzetter geworden. Maar de andere kant, hulp vragen, vond en vind ik nog steeds moeilijk.
Terugkijken om weer vooruit te kunnen
Harde lessen hebben me geleerd dat mijn behoeften en gevoelens net zo belangrijk zijn als die van de ander. Het signaal van mijn lichaam heb ik lang genegeerd. Tot ik niet meer kon. Een levensles die me heeft gebracht waar ik nu ben. Daar ben ik dankbaar voor. Het heeft me dichter bij mezelf gebracht.
Ik ben door de jaren heen gefascineerd geraakt door menselijk gedrag, onze aanpassingsmechanismen en patronen en hoe deze zijn gevormd. Daarom heb ik er mijn vak van gemaakt. En door mensen op een dieper niveau te ontmoeten worden ze voor mij alleen maar mooier.
Vele wegen kent het leven
Maar van al die wegen is er één die jij te gaan hebt
Die ene is voor jou, die ene slechts.
En of je wilt of niet, die weg heb je te gaan.
De keuze is dus niet de weg, want die koos jou.
De keuze is de wijze, hoe die weg te gaan.
Met onwil om de kuilen en de stenen,
met verzet omdat de zon een weg die door ravijnen gaat,
haast niet bereiken kan.
Of met de wil om aan het einde van die weg
milder te zijn en wijzer, dan aan het begin.
De weg koos jou, kies jij ook hem?
Hans Stolp