Herken je dat als leidinggevende? Een besluit als start van de discussie? Het effect? Ruis op de lijn. En zolang er ruis is, wordt het besluit niet uitgevoerd.

“Mijn medewerkers vinden mij niet benaderbaar, terwijl mijn deur altijd open staat”.

De spanning is zichtbaar in haar hele lijf. Ze trilt, praat zacht en heeft moeite me aan te kijken. In de eerste kwartier zegt ze wel 10 keer sorry, voor zichzelf, voor haar verhaal, als ze geen antwoord op mijn vraag heeft…..

Leidinggeven in de zorg: leiden of lijden? Baal jij ook van het personeelstekort wat je niet kunt oplossen, een rooster met gaten, nog een zieke of een nieuwe verandering die ondanks de drukte toch doorgevoerd moet worden? Word jij ook steeds moedelozer?

Hoe zorg jij voor je medewerkers? In de zorg zit het in het karakter om hard te werken, voor de ander te zorgen en jezelf naar de achtergrond te schuiven...Zorgen voor anderen is het talent van zorgmedewerkers en misschien wel de belangrijkste drijfveer om het vak in te gaan. Het zijn die medewerkers die altijd klaar staan voor de patiënt, maar ook voor collega’s. Die nog even doorgaan als het eigenlijk niet meer kan (kijk maar naar de Covid periode). Het belang van de ander gaat vaak voor het eigen belang. 

Onrust is één van de meest gebruikte woorden als ik aan zorgleidinggevenden de vraag stel “wat houd je als leidinggevende het meeste bezig”. Er is veel onrust en hoe los ik dat op of hoe zorg ik voor meer rust in mijn team?Onrust door personeelstekort, onrust door vertrekkende collega’s, onrust door veranderingen, onrust door onzekerheid, onrust door innovaties. Eigenlijk is onrust de nieuwe zekerheid van de huidige tijd. Want het werk is nooit af, de zorg kan altijd beter, collega’s wisselen van baan, innovaties liggen alweer op de loer en de zorg moet ook nog eens goedkoper. 

Weerstand is energie…Hoe reageer jij op weerstand van jouw medewerkers? Mensen willen wel verandering, maar liever niet veranderen…..lekker paradoxaal, maar wel waar. 

Zolang mensen bestaan maken we contact en hechten we ons. Wij mensen kunnen niet zonder contact. Echter ieder contact heeft per definitie ook een afscheid in zich. En bij afscheid hoort rouw. Ook dat doen we al sinds wij als mens op deze aarde rondlopen. Met rituelen, door verhalen, door te herinneren.

Van kinds af aan ben ik geprezen om mijn rust en mijn luisterend oor. Vrienden en familie konden altijd “zo goed met me praten”. Met de voelsprieten die ik ontwikkeld had, is het voor mij blijkbaar makkelijk de ander aan te voelen. Een talent waar ik me lange tijd niet van bewust geweest ben. Tot ik me ongeveer 10 jaar geleden actief ging verdiepen in menselijk gedrag, opleidingen ging volgen en dit in mijn werk ging integreren. De menselijke kant van mijn werk en het coachende aspect vond ik steeds interessanter. 5 jaar geleden heb ik daar dan ook helemaal mijn werk van gemaakt. Een proces waarin ik ook mezelf flink ben tegengekomen.

Vanaf mijn pubertijd worstel ik met heftige migraines. Deze hebben een grote impact gehad in mijn leven. De laatste 10 jaar leer ik steeds beter zien dat migraine, naast de pijn, ook mijn beschermingsmechanisme is. Het zorgt ervoor dat ik stilsta, waar ik zelf van nature geneigd ben om door te gaan.